پریروز، روز یازدهم محرّم، نزدیک غروب پاسم شروع شد. انتهای بست شیخ بهاء الدین (ره)، کفش‏داری 14، ایستاده بودم که نگاهم به غروب خورشید افتاد و دلم گرفت. یاد وداع کاروان کربلا با بدن‏های بی‏سر سید الشهداء علیه السلام و اهل بیت و اصحابشون افتادم. یاد قصه‏ی تلخ جدایی ...

با خودم فکر کردم: وقتی سفری پیش می‏آد و می‏خوام از مشهد بیرون برم، چقدر برام سخته؛ با این که نه به امام رضا علیه السلام معرفت کامل دارم و نه قدرش رو می‏دونم. حتماً همه‏ی زائران حضرت هم موقع بیرون رفتن از مشهد همین احساس دلتنگی رو دارند.

اما کاروان اسرای اهل بیت (ع)، به خصوص امام سجاد و حضرت زینب سلام الله علیهما، عارف به حق امام بودند و  می‏دونستند درد جدایی از امام یعنی چی. اون‏ها چی کشیدند وقتی برای خداحافظی از کنار شهدای کربلا عبور کردند و راهی کوفه شدند!

امان از دل زینب (س)!